အယင္ကခါ ေျမာက္ဥဘုရင္တပါးလက္ထက္ နိဂံုးဇနပုဒ္တခုတြင္ လင္မယားတအိမ္ေထာင္ဟိသည္။ အလြန္ဆင္းရဲသည့္အတြက္ ဆန္ဖြပ္၊ ရီခပ္၊ ထင္းႃခြီ၊ အငွားလုပ္စားကတ္ရသည္။ လင္ကပ်င္း၍ အလုပ္မလုပ္။ မယားလုပ္စြာ ထိုင္စားသည္။ မယားလုပ္ရာတြင္ အပ်င္းေျပ ၾကက္ႏွင္ယင္လိုက္လုပ္သည္။ တရက္နိ မယားဆန္ဖြပ္နီစဥ္ ယင္မ်ားဆန္မႈန္႔လာနားစားသည္။ ငပ်င္းေထြလည္း ေရွာက္ျခမ္းစိတ္ႏွင့္ ယင္လိုက္သတ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ယင္သံုးဆယ္ရ၍ မယားကို “ငါ ယင္သံုးဆယ္ကိုသတ္လိုက္ပ်ာယ္။ ၾကည့္စ်ာန္တခ်က္” ဟု ေဘာရိေျပာသည္။ ထိုအခါ မယားက “သံုးဆယ္သီမင္း အစစ္မနားေယ” ဟု ျပန္ေျပာသည္။

ထိုနိမွစ၍ မယားလည္း လင္ကိုအယြဲ႕တိုက္ပ်ာယ္ “ငါ့လင္ ယင္သံုးဆယ္ကိုသတ္ႏိုင္ေရ။ ေအပိုင္ေတာ္ေရမဟုတ္။ သံုးဆယ္သီမင္းအစစ္” ဟု လူတြိတိုင္းေလွ်ာက္ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို “သံုးဆယ္သီမင္း” ဟု နာမည္တြင္လာသည္။ ၾကာေသာအခါ သူ႔သတင္းသည္ ဘုရင့္ရီႊနား ေပါက္ၾကားလားသည္။

မီးေက်ာင္းသူရဲ။

ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ႏွင့္မနီးမ၀ီးတြင္ ေလးၿမိဳ႕ျမစ္ဟိသည္။ အဥၨနနဒီဟုလည္းေခၚသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ျမစ္ထဲတြင္ မီးေက်ာင္းတေကာင္ ေသာင္းက်န္းလွ်က္ဟိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျမစ္ကိုျဖတ္၍ တေယာက္လည္းမကူး၀ံ။ “အသံၾကားေက လိုက္ဆြဲေရ” ဟု နာမည္ႀကီးလွ်က္ဟိသည္။ ေလာင္းႏွင့္ေတာင္ အနားမသန္း၀ံ့။ လူသူအားလံုး ေၾကာက္လန္႔နီကတ္ရသည္။ ကၽြဲႏြားလူသူအားလံုး မီးေက်ာင္းအစားခံရသည္။ အစားမ်ားလာ၍ လူအမ်ားမွာ ဇာလုပ္၍ ဇာကိုင္ရမွန္းမသိ။ “ဘုရင့္ရႊီနား မေပါက္သိမ့္ႏွင့္တူေရ။ ဘုရင္သိေက ၿငိမ္နီဖို႔ကမဟုတ္” တေယာက္စကားတရာနား ေျပာလွ်က္ဟိသည္။ ဘုရင္လည္း မၾကာခင္ ထိုသတင္းကိုၾကားသည္။ သို႔အတြက္ အမႈးအမတ္မ်ားႏွင့္ အတိုင္ပင္ျပဳသည္။ “မီးေက်ာင္းရန္ႏွိမ္ႏွင္းရန္ လူစြမ္းေကာင္းတေယာက္လိုသည္။ ပဇာလုပ္ေကေကာင္းဖို႔လဲ။ ေလွ်ာက္တင္ကတ္။” ဟုမိန္႔ေတာ္မူသည္။ ထိုအခါ အမတ္ႀကီးမ်ားက “အသွ်င္မင္းႏိုင္ငံေတာ္မွာ သံုးဆယ္သီမင္းဟုဆိုေသာ လူတေယာက္ဟိပါသည္။ သူ႔ကိုရလွ်င္ မီးေက်ာင္းရန္ကို ဧကန္မုကၡ် ႏွိမ္ႏွင္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္” ဟုေလွ်ာက္တင္ကတ္သည္။ ဘုရင္လည္း ၀မ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး မႈးမတ္မ်ားကို “ယင္းပိုင္ဆိုလွ်င္ သူ႔ကိုေခၚခီ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ အမိန္႔ေတာ္ရသည္ႏွင့္ခ်က္ခ်င္း မင္းခ်င္းေယာက္်ားတေယာက္ကို တမန္ေစလႊတ္လိုက္သည္။ “တမန္လည္းေရာက္၊ သံုးဆယ္သီမင္းမွာ၊ သီေအာင္ေၾကာက္” ျဖစ္ရသည္။ “သို႔ေသာ္ သီတနိ မြီးတနိ။ ဘုရင္ကေခၚေက မလိုက္လို႔မရ၊ ဘုရင့္အာဏာပါယ္ဆန္လို႔မရ။ မင္းဒါဏ္သင့္ဖို႔ေၾကာက္ရသည္။” သို႔အတြက္ သီမင္းမွာ စိတ္တင္းဖို႔က်သည္။ တမန္လည္း အပူတျပင္း “ငါႏွင့္ဖ၀ါးကပ္၍ လိုက္ရမည္” ဟုဆိုသည္။ သီမင္းမွာ မျငင္းသာေက ကဗ်ာကယာ ေနာက္ကလိုက္ရသည္။ ယင္းပိုင္ႏွင့္ ဘုရင္ရွိေတာ္ေမွာက္သို႔ေရာက္လတ္သည္။ ဘုရင္က “ေမာင္မင္း သံုးဆယ္သီမင္း အမွန္လား” မီးေသာခါ သီမင္းက “မွန္ပါသည္ဘုရား” ဟုေျဖသည္။ ထိုအခါ ဘုရင္က “ငါ၏ႏိုင္ငံေတာ္မွာ မီးေက်ာင္းရန္ကိုႏွိမ္ႏွင္းဖို႔ ငါဘုရင္လိုလားေတာ္မူေရ။ အလိုဟိစြာေတာင္းခံ။” ဟုမိန္႕ေတာ္မူသည္။ ထိုအခါ သီမင္းက ေသနတ္၊ ဓါး၊ လွံ၊ လက္နက္အျပည့္အစံုႏွင့္ သူရဲတေယာက္၊ ဘုရင္ကိုင္သံလွ်က္အပါအ၀င္ ႀကိဳးတခြီ၊ ေလာင္းတစင္းေတာင္းသည္။ လိုသည္ကို ဘုရင္ကပီးသည္။ စားသံုးဖို႔ အသျပာေငြတေထာင္လည္း ပီးလိုက္သည္။ ဘုရင္ပါးကျပန္၍ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ သီမင္းက မယားကိုအျပစ္တင္သည္။ “နင္သတင္းရႊင့္လို႔ ငါပြဲ၀င္ခရပ်ာ။ ငါသီေကလည္း နင့္မွာလင္မယွား။ ဘုရင့္အသျပာကို စားလို႔ရာနီလီ။ နက္ဖန္ခါ မီးေက်ာင္းက ငါ့ကိုစားဖို႕လား၊ ငါကရာ မီးေက်ာင္းကိုစားဖို႔လားမသိ။ ၾကည့္လို႔ရာနီလီ။ မိုးထက္ေစာေစာ ထမင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္။” ဟုမယားကိုမွာသည္။ မယားသည္က လင္အတြက္စိတ္ပူရမွန္းမသိ။ အသျပာရေသာခါ ေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္သည္။ လင္ေဗာရိမွာ တညဥ့္လံုးအိပ္မေပ်ာ္။ မိုးလင္းဖို႔စြာ တြက္လွ်က္ဟိသည္။ မိုးလင္းေသာအခါ မယားကလင္ကိုႏိႈးသည္။ “ထဖိထဖိ ဘုေခ်ဘ။ ထမင္းစား” ဟုဆိုသည္။ သံုးဆယ္သီမင္းလည္း မ်က္ႏွာမသစ္ပဲ ထမင္းစားသည္။
သူရဲကလည္း ခ်ိန္းထားသည္အတိုင္း အသင့္ေစာင့္လွ်က္ဟိသည္။ သီမင္းလည္း ထမင္းစားၿပီးခ်က္ခ်င္း ေလာင္းဆိပ္သို႔ဆင္းသည္။ ေလာင္းဆိပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သီမင္းမွာ သူရဲကို ေသနတ္ကိုင္ခိုင္းထားၿပီး ပဲ့ေဂ်ာင္တြင္နီခိုင္းသည္။ ကိုယ္က် ႀကိဳးတႃခြီႏွင့္ သံလွ်က္ကိုင္လွ်က္ ေလာင္းဦးတြင္နီသည္။ ေလာင္းသံ၊ တက္သံ၊ လူသံၾကားသည္ႏွင့္ မီးေက်ာင္းရဲက ကုန္းေပၚလွ်က္လိုက္သည္။ ထိုအခါ သံုးဆယ္သီမင္းက တခုလည္း မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္။ ေၾကာက္ႀကီးသံဖက္ ျဗန္းျဗန္းတုန္လွ်က္ဟိသည္။ သူရဲက “အသွ်င္သီမင္း မီးေက်ာင္း အနားကိုကပ္လာပါယာ။ ပဇာလုပ္ပါဖို႔လဲ။ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ရပါဖို႔လား။ ဟက္ေဖႏွင့္ထိုးရပါဖို႔လား” မီးသည္။ သီမင္းကတခုလည္းျပန္မေျပာ။ ဇာပိုင္ေျပာေျပာ သီမင္းက ျပန္မေျပာေသာအခါ သူရဲက မနီသာေက မီးေက်ာင္းကို ဟက္ေဖႏွင္ထိုး ေသနပ္ႏွင့္ပစ္ေဖာက္လိုက္သည္။ မီးေပါက္မွန္လို႔ မီးေက်ာင္း ဂြင္ခ်င္းသီသည္။ ထိုအခါမွ သီမင္းက ေလာင္းဦးကထ၍ သူရဲကိုသံလွ်က္ႏွင့္ေရာ္လွ်က္ “မီးေက်ာင္းကို မင္းသတ္လာ၊ ငါသတ္လာ” ဟု မီးသည္။ သူရဲက စဥ္းစားသည္မွာ “ငါကေနာက္လိုက္၊ သူကေဂါင္းေဆာင္။ ငါသတ္ေကလည္း သူသတ္စြာ။ သူသတ္ေကလည္း သူသတ္စြာ။ ဘုရင္က သူ႔ကိုရာသိေရ။ ငါ့ကိုမသိ။ ၀န္မခံေက သူကငါ့ကိုရန္ရွာဖို႔။ ငါ့မွာ မ်က္ႏွာမရပဲ ေဂ်ာက္ရာက်ဖို႔” စဥ္းစားၿပီး “အသွ်င္သတ္ပါေရ” ဟု၀န္ခံလိုက္သည္။ ထိုခါ သံုးဆယ္သီမင္းလည္း မ်က္ႏွာျပာျပာႏွင့္ မီးေက်ာင္းကိုႀကိဳးစြပ္ၿပီး ေလာင္းနားေမွ်ာင္လွ်က္ ယူလာလတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သီမင္းမွာ ကမ္းေရာက္ေအာင္ထိ မီးေက်ာင္းနားသို႔ မကပ္၀ံ။ သူရဲကဆဲြ၍ ကုန္းထက္တင္ရသည္။ မီးေက်ာင္းသီကို ဘုရင္ထံဆက္ေသာအခါ သီမင္းမွာ အသျပာတေထာင္ဆုရသည္။ သူရဲမွာ တျပားလည္းမရ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာခါ မယားလက္ကို အသျပာတေထာင္ကိုအပ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ “နင့္ေၾကာင့္ငါ တခါခံရပ်ာ။ အရာဇာနိလာေခၚဖို႔လည္းမသိ။ ေကာင္းေကာင္းရာစားနီ” ဟု အျပစ္တင္သည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရေငြႏွင့္ ႏြားတသွ်ိဳင္းလယ္တျပင္၀ယ္လွ်က္ အိမ္တေဆာင္ေဆာက္သည္။ တႏွစ္၀မ္းစာဖုံသည္။

က်ားသားငလ၀ါ သူရဲ။

ထိုသို႔ စိတ္အီးလက္အီးနီ၍ တမိတေမာၾကာေသာအခါ အေရးအေၾကာင္းတခုေပၚလာသည္။ က်ားသားငလ၀ါတေကာင္သည္ ေသာင္းက်န္းလွ်က္ဟိသည္။ ရြာကကၽြဲႏြားမ်ားကို ဖမ္းစားသည္။ အစားမ်ားလာေသာအခါ လက္ရဲဇက္ရဲျဖစ္လာၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္နားခ်ဥ္းလာသည္။ လူမ်ားကို၀င္ကိုက္ဖို႔ၾကံသည္။ ထိုသတင္း ဘုရင့္နားေပါက္လတ္သည္။ သံုးဆယ္သီမင္းကို အယင္ေခၚ၍ ႏွိမ္ႏွင္းခိုင္းသည္။ သီမင္းမွာ အယင္အတိုင္း သံလွ်က္ႏွင့္ မင္း၀တ္တန္းဆာတခုေတာင္းသည္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားမွာ “က်ားရာသီဖို႔လား။ သီမင္းရာသီဖို႔လား။ ျမင္ကတ္ရဖို႔ပ်ာ” ဟုေျပာဆိုနီကတ္သည္။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ သံုးဆယ္သီမင္းလည္း “ေအတခ်ီေတာ့ ငါကံေတာ္ကုန္ပ်ာ။ က်ားကိုဇာပိုင္ႏိုင္ဖို႔လဲ” ဟုစဥ္းစာၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ မယားကိုအျပစ္တင္သည္။ “နင္ပ်င္လို႔ ငါခံရေရ။ နက္ဖန္ခါသိလိမ့္မည္။ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားနီ” ဟုၿငိဳးသည္။ သူ႔အႀကံက မိုးထက္ေစာေစာအာ႐ံုမွာ ေရာက္ရာေရာက္ေပါက္ ထြက္ၿပီးဖို႔။ သို႔အတြက္ လမ္းမွာစားဖို႔ထမင္းကို မယားကိုခ်က္ခိုင္းသည္။ သီမင္းမွာ အၾကံျဖင့္ တညဥ့္လံုးအိပ္မေပ်ာ္။ သို႔ျဖင့္ မိုးစင္စင္လင္းလတ္သည္။ အာ႐ုဏ္တက္၍ ထမင္းက်က္ေသာခါ မယားကႏိႈး၍ လင္သည္ကိုပီးသည္။ မိုးေသာက္ထမွာ ႏွင္းတ၀ီ၀ီ၊ ျမံဳတမိႈင္းမိႈင္း၊ သံုးဆယ္သီမင္းမွာ ျမင္းႏွင့္စိုင္းေယွာင္ထြက္လတ္သည္။ ေတာ၀င္ဖို႔လည္း လမ္းမျမင္။ ရပ္နီလွ်င္ ရြာကမလြတ္။ လားမိလားရာလားလီေသာခါ ကၽြဲတၿခံနားသို႔ေရာက္လတ္သည္။ ကၽြဲၿခံနားတြင္ က်ားသားငလ၀ါလည္း ကၽြဲကိုဆြဲဖို႔ေခ်ာင္းနီသည္။ သံုးဆယ္သီးမင္းေရာက္သည္ႏွင့္ ထက္ပင္းတုိးသည္။ သီမင္းက “က်ားသားငလ၀ါဆိုစြာ ေဒေကာင္ပ်ာ”။ က်ားသားငလ၀ါကလည္း “သံုးဆယ္သီမင္းဆိုစြာ သူပ်ာ” ဟုေအာ္သည္။ ငလ၀ါက်ားက ကၽြဲကိုရာကိုက္ဖို႔လား။ သီမင္းကိုရာလိုက္ဖို႔လား အၾကံမရျဖစ္နီဆိုက္ သီမင္းက ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ မ်က္စိမွိတ္ခုန္ပစ္လိုက္သည္။ က်ားေနာက္ကုန္းထက္မွာ ပကားစီး၍က်သည္။ က်ားလည္းေၾကာက္၍ ထြက္ၿပီးသည္။ သီမင္းလည္း က်ားနားရြက္ကိုဆဲြ၍ ေနာက္ကုန္းထက္က လိုက္သည္။ က်ားလည္းေညာင္း လူလည္းေညာင္း ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲသို႔ေရာက္လတ္သည္။ ထိုခါ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား၊ နန္းတြင္းသူနန္းတြင္းသားအားလံုး ထြက္ၾကည့္ကတ္သည္။ အသွ်င္သီမင္း က်ားစီးလာစြာျမင္ရသည္။ တခ်ိ႕လူက က်ားကိုဒုတ္ႏွင့္ ေထာင္းထုသတ္ေသာအခါ က်ားဂြင္တိုက္သီသည္။ သီမင္းလည္း က်ားေနာက္ကုန္းထက္က လူးက်လတ္သည္။ ထိုခါမွ သီမင္းလည္း က်ားသံဖက္ကလြတ္သည္။ ထိုခါ သီမင္းက သံလွ်က္ကိုဆဲြလွ်က္ “က်ားကိုသတ္စြာအသူလဲ” ဟုမီးသည္။ လူမ်ားက ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ “အသွ်င္သီမင္းသတ္ပါေရ” ဟု၀န္ခံသည္။ က်ားသီကို ဘုရင္ထံျပေသာအခါ သီမင္းမွာ အသျပာတေတာင္ဆုရသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အသျပာေငြကိုမယားလက္သို႔အပ္သည္။ “နင္ပ်င္လို႔ ငါဒုကၡက်ေရ” ဟုမယားကို ဆူသည္။

ဓျမလူဆိုးေသာင္းက်န္းမႈ။

မ်ားမၾကာခင္ တိုင္းျပည္တခြင္ ဓျမလူဆိုးမ်ား ဆူပူေသာင္းက်န္းကတ္သည္။ ရြာနိဂံုးကိုလုယက္မက်ီ ၿမိဳ႕အနီးပါးၿခိမ္းေျခာက္လတ္သည္။ လူသူေလးပါးအိပ္မရ ပုန္း၀ွက္နီကတ္ရသည္။ ၾကာေသာ္ သတင္းထြက္လာသည္။ ဘုရင္နားေပါက္ၾကားလာသည္။ ဘုရင္လည္း သံုးဆယ္သီမင္းကို အျပင္းေခၚခိုင္းသည္။ သီမင္းေရာက္ေသာအခါ ဘုရင္က “လိုစြာေတာင္း၊ ဓျမတိကိုဖမ္း” ဟုမိန္႔ေတာ္မူသည္။ သီမင္းလည္း ထံုးစဥ္အတိုင္း မင္း၀တ္တန္းဆာႏွင့္ သံလွ်က္တစင္း၊ ျမင္းေကာင္းတေကာင္ေတာင္းသည္။ ရေသာအခါ အိမ္ျပန္လတ္သည္။ အိမ္ေရာက္ေသာခါ ခါတိုင္းပိုင္ေယွာင္ မယားကိုအျပစ္တင္သည္။ မယားလည္း ျပန္လို႔မေျပာ။ တိန္းနီသည္။ သီမင္းက “ေအတခါေတာ့ ငါသီရဖို႔ယာ။ လူဆိုးတိကို ငါတေယာက္တည္း ဇာပိုင္ႏိုင္ဖို႔လဲ။ ငါ့အသက္ နက္ဖန္ရက္ကို မလြန္ႏိုင္ပ်ာ” ဟုစိတ္ဆိုးၿပီးငိုသည္။ ထြက္ၿပီးဖို႔ၾကံသည္။ မယားကို ညဥ့္ဦးကပင္ ေစာေစာစီးစီး ထမင္းခ်က္ထားဖို႔ေျပာသည္။ သူက တညဥ့္လံုးမအိပ္။ မအိပ္တခ်က္အိပ္တခ်က္ လွဲနီသည္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေသာအခါ မယားက ပါးခပ္နားခပ္ ထမင္းခ်က္သည္။ က်က္ေသာခါ ကဗ်ာကယာလင္ကိုႏိႈး၍ ပီးသည္။ လင္ကလည္း တေလာင္ပြန္းႏွစ္ေလာင္ပြန္း ဆင္ဆီဆုပ္ ေဗာင္းဆုပ္စားၿပီးလွ်င္ အက်န္ကိုထုပ္ခိုင္းသည္။ မင္း၀တ္တန္းဆာကို၀တ္ၿပီး ျမင္းစီးထြက္ဖို႔ကန္နီတုန္း မယားထြက္လတ္သည္။ ေအတခါ လင္ေတာ္ေမာင္ သီရဖို႔စြာကိုသိလို႔ စိတ္မေကာင္း။ လင္သည္ကို ထမင္းထုပ္ကြမ္းယာ လွမ္းပီးသည္။ လင္ကလည္း မယူခ်င္ယူခ်င္လွမ္းယူသည္။ ျမင္းကိုစီးပ်ာ ရြာကထြက္လတ္ေသာအခါ ညဥ့္ေမွာင္နီသိမ့္၍ “မိုးလင္းပတ္စီ၊ လမ္းစမ္းျမင္မွ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ထြက္ၿပီးဖို႔ပ်ာ” ဟုစိတ္ထဲတြင္ တြက္သည္။ အႀကံႏွင့္ ေတာျခံဳတခုထဲ၀င္ၿပီး သစ္တပင္ထက္ တက္၍နီသည္။ ထိုအခါ နာမည္ႀကီးသူခိုးခုနစ္ေယာက္သည္ ၄င္းသစ္ပင္ေအာက္လာေရာက္ၿပီး ဓျမတိုက္ဖို႔ တိုင္ပင္ကတ္သည္။ ညဥ့္တြင္ သီမင္းရြာကို၀င္စီးဖို႔ၾကံသည္။ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ကတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သီမင္းကိုေၾကာက္၍ သတိႏွင့္လုပ္ဖို႔ေျပာသည္။ ထိုစကားကို သီမင္းၾကားေသာအခါ အခ်ိန္စိလို႔ထြက္ခါနီး “သံုးဆယ္သီမင္းဆိုစြာ ငါေ၀း” ဟုသစ္ပင္ထက္က ေအာ္လိုက္သည္။ ဓျမအားလံုး ေၾကာက္ႀကီးသန္ဖက္၀င္၍ သစ္ခြတြင္ဆြဲထားေသာထမင္းထုတ္လည္း ျပဳတ္က်လတ္သည္။ ထိုအခါ ဓျမအားလံုး သီမင္းခုန္ဆင္းလာပ်ာ အထင္ၿဖင့္ အခ်င္းခ်င္းခြတ္ကတ္ သီကုန္ကတ္သည္။ ဓျမအားလံုးသီၿပီးမွ သီမင္းလည္း သစ္ပင္ထက္ကဆင္းလတ္သည္။ ထိုေနာက္ ဓျမဦးေဂါင္းမ်ားကို တန္းသိန္သိန္၍ ဘုရင့္ထံပါးသို႔ဆက္သည္။ ဘုရင္လည္း သီမင္းအား ဆုႀကီးလာဘ္ႀကီးပီးသနားေတာ္မူသည္။ တိုင္းျပည္လည္း အီးခ်မ္းလားသည္။ သီမင္းမွာ ေနာင္တြင္ စစ္ေသနာပဓိႀကီးျဖစ္လာသည္။ ဘုရင္ကံကုန္ေသာအခါ သွ်င္ဘုရင္ျဖစ္သည္။ ထိုဘုရင္အား ရခိုင္သမိုင္းတြင္ “တိရိနရပတိသီမင္း” ဟု ေခၚတြင္သည္။

ဤတြင္ အကၽြန္႔၀တၳဳလည္းဆံုးပါလီ၏။ မဆံုးသိမ့္ေက က်န္ေရလူတိ ဆက္ေျပာပါလီ။

(နတ္ျမစ္စန္းေအာင္)

(ဂနိန္ရခိုင္ျပည္ဘေလာ့မွ)