(၁)
ဇာလူက စတိုက္လိုက္ေတမီးေလ့ မသိ၊ သေဘာက္ဇာေတာ တစ္ေတာလံုးေလာင္ပါလားသည္။ ေဒသေဘာက္ဇာေတာ ဆံုးလ်ွင္ ေျမာက္ဘက္အစြန္းက ေကာက္ရိုးပံုတိကို မီးစြဲေလာင္လိမ့္မည္။ ေကာက္ရိုးပံုတိ မီးစြဲေလာက္ကြ်မ္းလ်ွင္ ျပာပံုဘ၀ ကိုခ်က္
ခ်င္းေျပာင္းလဲလားသည္။ ျပာကို မိုးခါ ကြ်ဲမစား၊ အခင္ၾကီး သံၾကီးေအာင္ တစ္ေယာက္ ခြ်ဲတိအလံုးလိုက္က်လ်က္၊ ဇြဲမေခ်ာဘဲ အိမ္းေလွးခက္ႏွင့္ မီးကို ျငိမ္းသတ္ရန္ၾကိဳးစားနိန္သည္။ ၾကည့္ရစြာ ရင္ဆာဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ အျငိဳးတၾကီးႏွင့္ ၾဟိ့ကို တိုးတိုး လာေသာ ေဒ မီးဟုန္ၾကီးကို အိမ္ေလွးခက္ေခ်တစ္ခက္ႏွင့္ ဘေဇာင္ဘင္ အန္တု ႏိုင္ပါဖို႔ေလ့......။ ဂေကာင္းမၾကာလိုက္ အခင္ၾကီး သံၾကီးေအာင္ အိမ္ေလွးခက္ကို မီးဟုန္ၾကီးက ေဒါသတၾကီးႏွင့္ ၀ါးမ်ိဳးလိုက္သည္။
အခင္ၾကီးသံၾကီးေအာင္တစ္ေယာက္ မိမိ အသက္ကို ဖက္ႏွင့္ထုပ္လ်က္ မီးေတာၾကီးထဲက ျပီးလႊားထြက္လာလိုက္ရသည္။ ကံေကာင္းသည္ ခႏၵာကို မီးမစြဲလီ။ လႏွင့္ၾကာေအာင္ က်င္ကိုင္ခရေသာ သူပိုင္ဆိုင္ေသာ ေကာက္ရိုးပံုၾကီး ၂ လံုး ၂ မိနစ္အတြင္း ျပာဘံုအျဖစ္သို႔ ေျပာင္း
လဲလားသည္။ အခင္ၾကီး သံၾကီးေအာင္ တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ကိုသုတ္၊ လက္သီးဆုပ္လ်က္ အားမတန္လို႔ မာန္ေလ်ာ့လိုက္ရသည္။ ဇာတ္လမ္းကို ေဒေလာက္ႏွင့္ မတန္းသိမ္ပါ။ မိသားစုကို လုပ္ေကြ်းနိန္ေသာ သူ႕ကြ်ဲတစ္ျခံ အသက္ဆက္ေရး အခင္ၾကီးတစ္ေယာက္ သခ်ၤာတြက္ရလီသည္။
(၂)
ဘ၀သည္ အလြန္ဘင္ဆန္းၾကယ္ပါသည္။ နားမလည္ႏိုင္မႈႏွင့္လဲျပည့္နိန္ပါသည္။ ကံသည္ အလုပ္ဟု ဘုရားကေျပာပါသည္။ ဆင္းရဲလို႔ မလႈဴႏိုင္၊ မလႈဴႏိုင္လို႔ ဆင္းရဲသည္ဟု ဘုန္းၾကီးတိ ဆံုးမတတ္သည္။ တစ္ခါတလီ ကံသည္ အလြန္ဘင္ နားလည္ရခက္တတ္ျပီး၊ အလုပ္ကို တနားေလ့ မျငိမ္းေအာင္ လုပ္နိန္ေရ လႈတိကိုဘင္ ျခီႏႈန္းသတ္ပနာ ဆင္းရဲေအာင္ဖန္တီးပါသည္။ ကံ၏ ချဗားသတ္၊ သေရာ္မႈေအာင္တြင္ ရခိုင္ျပည္ဟိ ေလာင္ဗြန္းရႊာက ရႊာသားတိ အလႈးအလဲခံရသည္။ မိုးထဖ (၅) နာရီမွ ထလ်က္ ညနိန္ ၇ နာရီ အခ်ိန္ထိ မနားမနိန္ အလုပ္လုပ္ေဂေလ့ ေဒရႊာသားတိ ထမင္းတစ္လုပ္လုပ္ကို အႏို္္င္ႏိုင္စား၍ဘ၀ ဆက္ရေသာ အျဖစ္ကုိၾကည့္လ်င္ ကံဆိုသည္မွာ အလုပ္ဟု ဆိုေသာ ဘုရားစကားကို တစ္စိေခ်ေလာက္ ဘ၀င္မက်ခ်င္ပါ။
ေက်ာင္းနိန္ေပ်ာ္၍စာေတာ္ရမည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ထားေသာ ျမန္မာအစိုးရပညာေရး ေဆာင္ပိုဒ္သည္ ဒါေခ်ခိုင္ရို႕ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရို႕အတြက္ အဖရိကတိုက္က လႈရိုင္းတိကို စတားဘတ္(ခ္) ေကာ္ဖီအေၾကာင္းလားေျပာခီစြာႏွင့္တူသည္။ ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းသည္ အာဏာဟိလူတန္းစားတိအတြက္ ပါးစက ျပဳတ္က်လာေသာ အသီေကာင္ သနားခါးလူ ေဖာ္မ်ဴလာတစ္မ်ိဴးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
၃၈ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ အပႈခ်ိန္သည္ ဖဲသာဟိ၊ပညာတတ္လူတန္းစားတိအတြက္ သီေအာင္ဘင္
ပႈျပင္းေသာ္လည္း ဒါေခ်ခိုင္ရို႕ေမာင္ႏွမရို႕အတြက္ အိုေအစစ္ကို ေယာက္ဖေခၚသည့္ ေဖာ္မ်ဴလာ တစ္မ်ိဴးျဖစ္သည္။ တေတာက္ပႈေသာ နီေရာင္ေအာက္တြင္ ရီခမ္းငါးၾဟာရေသာ လူသားတစ္ေယာက္ ၀မ္းေရးသည္ ၁ နာရီလုပ္လွ်င္ ၁၀ ေဒၚလာရေသာ ရခိုင္သားတစ္ေယာက္ ၀မ္းေရးထက္ ဒႆနဆန္သည္ဆိုလ်င္ အကြ်န္မွားပါဖို႔လား။ ႏီြရာသီ ရီခန္းငါးၾဟာရေသာ အလုပ္သည္ ကမၻာေလာက္ အႏၱရာယ္မ်ားပါသည္။ အခိုက္မတန္႔လ်င္ ျမီြကိုက္၍ရပ္ေစာက္ ေခ်ာလားႏိုင္ပါသည္။
သရီဖိနပ္၀ယ္၀တ္ရန္ ျမန္မာအစိုးရမွ သတင္းစာက တိုက္တြန္းနိန္ေသာ္လည္း သတင္းစာဆိုသည္မွာ ဒါေခ်ခိုင္ရို႕အတြက္ ကုလားဘက္မွာ ပဲစိႏွင့္ဖက္စားရေသာ အရာ၀တၳဴတစ္မ်ိဳးသာျဖစ္ပါသည္။ Safety First ဟုဆိုေသာစာတန္းသည္ ထမင္းကိုထင္းႏွင့္ခ်က္၍ ဘ၀ ဆက္ရေသာ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္မျဖစ္ပါ။
ရခိုင့္ပင္လယ္ေအာက္တြင္ရိွနိန္ေသာ သဘဘ၀ ဓာတ္ငိြ႔သည္ ကပ္စိနည္းသေဌး တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ရီခန္းငါးရွာ၍ အသက္ဆက္ရေသာ ဒါေခ်ခိုင္ရို႕ ေမာင္ႏွမတိကို ရခိုင္သဘာ၀ အရင္းအျမစ္မ်ားသည္ အဖတ္မလုပ္ကတ္ပါ။
ဘ၀သည္ အလြန္ဘင္ဆန္းၾကယ္ပါသည္။ နားမလည္ႏိုင္မႈႏွင့္လဲျပည့္နိန္ပါသည္။ ကံသည္ အလုပ္ဟု ဘုရားကေျပာပါသည္။ ဆင္းရဲလို႔ မလႈဴႏိုင္၊ မလႈဴႏိုင္လို႔ ဆင္းရဲသည္ဟု ဘုန္းၾကီးတိ ဆံုးမတတ္သည္။ တစ္ခါတလီ ကံသည္ အလြန္ဘင္ နားလည္ရခက္တတ္ျပီး၊ အလုပ္ကို တနားေလ့ မျငိမ္းေအာင္ လုပ္နိန္ေရ လႈတိကိုဘင္ ျခီႏႈန္းသတ္ပနာ ဆင္းရဲေအာင္ဖန္တီးပါသည္။
(၃)
အဖိုး ေမာင္သံလႈ တစ္ေယာက္ ဒီဇင္ဘာလ အခ်မ္းတိကို ျခီႏႈန္းသတ္ပနာ သူ႔လက္စြဲေတာ္ရင္းတန္းၾကီးကို ထမ္းလ်က္ ကြ်ဲကူးျမစ္ကမ္းကို ျခီဦးတည့္လာသည္။ ဖိနပ္မစီးႏိုုင္ေသာ သူျခီေထာင္မ်ားသည္ သံတုန္းပိုင္မာသည္။ ဆီလီစူးႏွင့္ ဖက္ရန္စူးတိက အဖို႔ ေမာင္သံလႈ ျခီေထာက္ကို အန္မတု၀့ံကတ္။" ဆင္လားလမ္းမလို" ဆိုေသာ စကားပံုသည္ လႈသားစင္စစ္ျဖစ္ေသာ အဖိုးေမာင္သံလူတြက္ မွန္ကန္နိန္သည္ကို အ့ံၾသစြာတိြရပါသည္။ယင့္ေလာက္ကိုမဆိုထားဂ့ဲ ျမစ္ကမ္းနား ေက်ာက္ေဆာင္တိထက္ ဓားရို႕ပိုင္ထက္နိန္ေသာ ျဂင္းတိကပင္ အဖိုးေမာင္သံလူ ျခီေထာက္ကို အံမတု၀့ံကတ္ပါ။ ဖျဖိန္းတုန္ပါေအာင္ေၾကာက္ကတ္သည္။ အဖိုးေမာင္သံလူသည္ ေခါင္းထဲတြင္ ရိုးစင္းေသာ အေတြးတစ္ခုဟိသည္။ ယင္းခ်င့္မွာ ျမစ္ကမ္းနားေရာက္လ်ွင္ ျဖားက်လာေအာင္ေစာင့္မည္။ ယင္းျပီးေနာက္ ျမစ္ကမ္းနားတြင္ အေျပာင္းအျပန္ ရင္းတန္းထိုးမည္။ ရလာေသာ မ်ိဳင္ေခ်၊ငါးေခ်၊ ပုစြန္ေခ်ရို႕ကို သူ႔အခ်စ္ေတာ္ ပုန္းၾကီးႏွင့္ထမ္းလ်က္ရႊာျပန္မည္။ ေရာက္လ်င္ ထိုရီသတၱ၀ါတိကို ရႊာတြင္လည္ေရာင္းမည္။ ေရာင္းရေသာဒဂၤါးတိကို သမီးေခ်ရို႕ ၊ျမီးေခ်ရို႕အတြက္ ပီးကမ္းမည္။
မီးခြန္တစ္ခု မီးစရာေပၚလာႏိုင္ပါသည္။ ေဒအသက္အရႊယ္ေရာက္မွ အီးအီးခ်မ္းခ်မ္း မနိန္ဘဲႏွင့္ဘဇာေၾကာင္း အခ်မ္းခံ ရင္းတန္းထိုး ဖ့ဲသာၾဟာနိန္ပါေလ။ လူသားတိုင္းသည္ အသက္အရႊယ္ရလာလွ်င္ ျငိမ္းခ်မ္းအီးျမေသာ ဘ၀အာဟာရကိုခံ စားခ်င္ပါသည္။ ရခိုင္လူမ်ိဳးဆိုလွ်င္ အခ်ိန္တန္ေဂ ၀ပုပ္ေစာင့္၊သီလေစာင့္၊ျမီးေခ်၊ျမစ္ေခ်ရို႕ႏွင့္ ပေပ်ာ္နိန္ယင္း အီးအီးခ်မ္းခ်မ္း ဘ၀ဇာတ္သိမ္းလားခ်င္ပါလိမ့္မည္။ ေယဘင္ေဂေလ့ ဆင္းရဲျခင္းဆိုေရ ရိနာသတ္ အျဖစ္ဆိုးက အဖိုးေမာင္သံလူကို မ်က္ႏွာမၾကည့္ပါ။ယင္းက့ဲသို႔ ဘ၀အဟာရ ဖန္းတီးမပီးပါ။ ပဇာေၾကာင့္ယေလာက္ပင္ ဆင္းရဲကတ္ပါေလ။ မလွဴႏိုင္လို႔လား၊ ကံၾကမၼာ ျခီႏႈန္းသတ္ျခင္းေၾကာင္းလား၊ မလွဴႏိုင္လို႔ ဆင္းရဲသည္ဟု ဘုန္းၾကီးရို႕ဆံုးမစကားတိ အကြ်န္အေသ်ွခါၾကားဖူးပါသည္။ ကံ၊ကံ ၏ အက်ိဳးဆက္ရို႕အျဖစ္ အကြ်န္ရို႕လူသားရို႕နိန္ထိုင္ လားလာမႈျဖစ္တည္နိန္သည္ဟုလည္းေျပာကတ္ပါသည္။ ကံသည္ အလုပ္လို႔ ဘုရားကေျပာပါသည္။ ကံသည္ အလုပ္ဟုဆိုလ်ွင္ တစ္သက္လံုးရရိုးသသား လက္ေပါက္ပါေအာင္ အလုပ္လာေသာ ထိုရခိုင္လူမ်ိဳးရို႕အား ဆင္းရဲေအာင္ ထိုကံက ဖန္တီးပါသနည္း။ ၾဟိ့ဘ၀က အက်ိဳးဆက္ေၾကာင္းပါလာ။ ယပိုင္ဆိုေဂ ေဒကမၻာမွာ ရခုိင္လူရို႕ရာ ၾဟိ့ဘ၀က မေကာင္းမႈလုပ္ခမိလာ အကြ်န္ မစိုင္းစားတတ္ပါ။ အရိုးသားဆံုး၀န္ခံရလ်ွင္ ထုိသီအိုရီတိကိုလည္း အကြ်န္ယံုၾကည္မည္မဟုတ္ပါ။ ဇာပိုင္ပင္ဆိုဆို ေဒဆင္းရဲဆင္းျခင္းသားေကာင္းရို႕၏ ကလာဂါ ေနာက္ဘက္တြင္ တိက်ခိုင္မာေရ အေျဖတစ္ခု အဂြင့္ ဟိနိန္မည္မွာ လံုး၀ ေသခ်ာပါသည္။
ေအးေမာင္(ရင္အုံေတာ္ဓာတ္)
(ဘုရင္မာရယုဘေလာ့မွ)
Posts
0 မွတ္ခ်က္:
Post a Comment