ဟိုးအရင္ေခါက္က ရြာတရြာမွာ ထင္းႃခြီသမ တေယာက္ဟိေရလတ္၊ ယင္းလူစြာ နိန္ ့တိုင္းနိန္ ့တိုင္း ေတာထဲကို၀င္ပနာ အပင္ႀကီးတိကို ခြပ္ေတ၊ ခြပ္လို ့ရေရအပင္တိကို မသြီးဖုတ္ေတ၊ ရလာေရ မသြီးတိကိုေရာင္းပနာ အ သက္မြီး၀မ္းေက်ာင္းျပဳပါေရလတ္။ ယင္းပိုင္နန္ ့ တရက္နိခါ အပင္ႀကီးတပင္ကို ခြပ္နီေရအခ်ိန္မွာ ယင္းအပင္ကို ေစာင့္ေရ အပင္ေစာင့္နတ္က ကေဂါင္းမာန္ပါပနာ ထြက္လာၿပီးေက ယင္းထင္းႃခြီသမကို `အေ၀း မင္းအစြာ ျဖစ္လို ့ငါ့အိမ္ကို ဖ်က္နီစြာေရာင္၊ မင္းမွာ ငါ့အိမ္ကို အဂုပိုင္ဖ်က္ဆီးဖို ့အခြင့္အာဏာမဟိ။ မင္းေဒအပင္ကိုခြပ္ လို ့ေဖ့သာရလား? ဆိုၿပီးေက မီးလီပါေရ။ ေယခါ ထင္းခြပ္သမက `ဟုတ္ပါေရ အသွ်င္နတ္မင္း၊ အကၽြန္က အ ပင္တိကို ခြပ္ပနာမသြီးဖုတ္ပါေရ၊ ယင္းမသြီးကိုေရာင္းလို ့ရေရ ေဖ့သာနန္ ့ အသက္မြီး၀မ္းေက်ာင္းျပဳပါေရ` ဆုိ ၿပီးေက ေျဖပါေရလတ္။ ေယခါ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္က `မင္းေဒအလုပ္လုပ္လို ့ ေဖ့သာဇာေလာက္ရလဲ ယၿပီး ေက ယင္းေဖ့သာတိနန္ ့ကား မင္း ဇာဇာ၀ယ္ေရလဲ`ဆိုၿပီးေက မီးပါေရ။
ေယခါ ထင္းႃခြီသမက အကၽြန္ဖုတ္လို ့ရေရမသြီးနန္ ့ဆန္စိေခ်နန္ ့ဖပါေရ။ ယင္းရေရဆန္က အကၽြန္္႐ို ့လင့္မယားအတြက္လလံုလေလာက္ စားလို ့ရပါေရ။က်န္စြာကို ဒါေဒါင္တိလည္းဆပ္ေတ၊ ျပန္ၿပီးေကလည္း ခ်ီးငွါးပါေရ လုိ ့ေျဖပါေရလတ္။
ေယခါ အပင္ေစာင့္ နတ္က မင္းေဒေလာက္ ဆန္တဖဲ့ေခ်နန္ ့ဇာပိုင္လုပ္လဲ? ဆိုၿပီးေက မီးပါေရ။ ထင္းႃခြီသမ ျပန္ေျဖစြာက `ရလာေရဆန္ကိုခ်က္ပနာ အကၽြန္႐ို ့လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စားပါေရ၊ ယၿပီးေက အကၽြန္ ့အမိ လည္းေသာ့ အကၽြန္႐ို ့နန္ ့တတူတူစားကတ္ပါေရ။ ယင္းခ်င့္ကေတာ့ခါ အကၽြန္႐ို ့အေခ်ခါ အမိက အကၽြန္႐ို ့တိိကုိ ေကၽြးခေရ ထမင္းဒါေဒါင္တိကို ျပန္ဆပ္စြာပါ။ ယၿပီးေက အကၽြန္႐ို ့အေခ်(၂)ေယာက္လည္း အကၽြန္႐ို ့နန္ ့တတူတူ ထမင္းစားကတ္ပါေရ။ ယင္းခ်င့္ကေတာ့ အကၽြန္႐ို ့အသက္ႀကီးလာခါ သူ႐ို ့ပါးမွာတလွည့္ျပန္စားရဖို ့ျဖစ္လို ့ ခ်ီးထားေရသေဖာျဖစ္ပါေရ `လို ့ယွင္းျပလိုက္ပါေရလတ္။

ေယခါ သစ္ပင္ေစာင့္ နတ္ႀကီးက `ေအာ္ ---- မင္းဘ၀ကလည္း ကေဂါင္းဆင္းရဲေရမလားေယ` ဆိုပနာ ငါ မင္း ကို ပုလင္းေခ်တလံုးပီးလိုက္မယ္၊ အိမ္ျပန္ခါ ယင္းခ်င့္ကို အိိမ္ကိုယူလီ၊ မင္းတခုခုကို စိတ္မွာလိုခ်င္ေရခါ ယင္းပု လင္းေခ်ကိုေျပာၿပီးေက ေတာင္းလီ၊ မင္းလိုခ်င္စြာကို ရလိိမ့္ေမ။ ယေကေလ့ မင္းလိုခ်င္စြာကိုရၿပီးစြာနန္ ့ `တန္ ့ဖိ`လို ့ေျပာဖို ့စြာကို မမိစီကဲ့။ မင္း ယင္းပိုင္ရာ `တန္ ့ဖိ`လို ့မေျပာခေက မင္းအတြက္အသက္အႏၲရာယ္ ေတာင္ဟိႏိုင္ေရ `ဆိုၿပီးေကလည္း သတိပီးလိုက္ပါေရလတ္။

ထင္းႃခြီသမေရ အိမ္ျပန္လားခၿပီးေက ယင္းပုလင္းေခ်ပါးမွာ သူအလိုဟိသမွ် ဆန္နန္ ့ဆားကို နိစိုင္ နိစိုင္ေတာင္းယူပါေရလတ္။ ယင္းပိုင္ေတာင္းယူၿပီးတိုင္းလည္း သစ္ပင္ေစာင့္နတ္မင္းႀကီးမွာလို္က္ေတအတိုင္း `တန္ ့ဖိ`လို ့လည္း အၿမဲတမ္းေျပာပါေရလတ္။ ယင္းဇုနန္ ့ထင္းႃခြီသမေရ ကိုယ္လိုခ်င္စြာဟူသမွ်ကို လိုခ်င္ေရ အခ်ိန္မွာရနီေရအတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ္တိုင္စားဖို ့ေသာက္ဖိုု ့စြာကို ပူပင္စရာမလိုတင္မက အိမ္နားပါတ္၀န္းက်င္ ကအိမ္တိကိုလည္း ေရာင္းစားႏိုင္လို ့ စီးပါြးတက္လာပနာ အိမ္ႀကီးယာသန္အသစ္တိကိုလည္း ေဆာက္လာႏိုင္ ပါေရလတ္။

ယင္းခါ သူ ့အိမ္နားမွာ ဆိုင္ေသတေယာက္ဟိပါေရလတ္၊ ယင္းဆိုင္ေသစြာ ထင္းႃခြီသမနန္ ့တျခားအိမ္နားပါတ္၀န္းက်င္ကလူတိ သူ ့ဆိုင္မွာ ဆန္တိ၊ ဆားတိမ၀ယ္ကတ္စြာကို သတိျပဳမိလာပါေရ၊ ယၿပီးေက ထင္းႃခြီသမက လည္း အိမ္ႀကီးယာသန္တိေဆာက္စြာကို သတိျပဳမိလာေရခါ ေဒသူဇာျဖစ္လို ့ ဂုပိုင္ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲလာလဲ ဆုိစြာကို စိုင္းစားမိပါေရလတ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ယင္းဆိုင္ေသက ထင္းႃခြီသမမွာ ပုလင္းေခ်တလံုးဟိစြာကို သိလားပနာ ယင္းပုလင္းေခ်ကိုရေအာင္ခိုးဖို ့ဆိုၿပီးေကလည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေရလတ္။

ဆိုင္ေသေရ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ကိစၥတိနန္ ့ တခါတရီ တျခားတိုင္းျပည္တိကိုလည္း ခရီးလားက်င့္ ဟိပါေရ လတ္။ ယင္းပိုင္လားယင္းနန္ ့ တေခါက္မွာေတာ့ ေၾကာင္ေခ်တေကာင္ ရလာလတ္ပါေရ။ ယင္းေၾကာင္ေခ်ကို အသံုးျပဳပနာ ထင္းႃခြီသမပါးက ပုလင္းေခ်ကို ရေယာင္ခိုးယူလီပါေရလတ္။ ပုလင္းေခ်ကိုခိုးပနာ ေလာင္းေခ်တ စီးနန္ ့ပင္လယ္ျပင္မွာ အယင္လားနီက်အတိုင္းတျခားတိုင္းျပည္တိကို ခရီးလားလီပါေရ။ ဆိုင္ေသေရ လား ယင္းလာယင္း တျခားတိုင္းျပည္တိကိုေရာက္ေတအခ်ိန္မွာ ေရာင္းဖို ့စိတ္ကူးနန္ ့ ပုလင္းေခ်ကို ဆားတိအ မ်ားႀကီးထုတ္ပီးဖို ့ေျပာလိုက္ပါေရ။