အကၽြန္ရန္ကုန္မွာနီခခါ အကၽြန္ကိုယ္တုိင္ ရယ္လို႔မဆံုးျဖစ္ခရေရ ဟာသေခ်တိပါ။ ယင္းခါက အကၽြန္႔အိမ္မွာ တလစာမီတာေၾကးစာရြက္တရြက္ ေဖးသာမသြင္းရသိမ့္ဘဲ (ရပ္ကြက္ထဲမွာ လည္လို႔ေကာက္ေတ ၀န္ေဆာင္မႈကားနန္႔လည္း လြဲလားၿပီးေက) ေငြေနာက္ဆံုးသြင္းရဖို႔ရက္နန္႔ကပ္နီလို႔ မီတာယံုးကုိကိုယ္တိုင္လားသြင္းရဖို႔ အနီအထားျဖစ္နီပါေရ။ အကၽြန္ကလည္း အလုပ္လားရလို႔ မီတာယံုးဖြင့္ေရအခ်ိန္နန္႔ မကိုက္ျဖစ္နီပါေရ။ ယင္းခါ အကၽြန္႔အိမ္ကႏွမလည္း ရန္ကုန္ကိုအလည္လာဆိုက္ပါ။ ေနာက္ဆံုးသ႔ူကိုရာ မီတာယံုးကိုလားသြင္းခိုင္းဖို႔အၾကံရလို႔ သူ႔ကိုခိုင္းလိုက္ပါေရ။ မီတာယံုးက အိမ္နန္႔ဆိုေကမ၀ီးပါ။ ေယေကလည္း အကၽြန္က သူ မလားတတ္ဘဲျဖစ္နီလတ္မည္လို႔ ဆိုက္ကားနန္႔လားလီ၊ မီတာယံုးကိုပို႔လို႔ေျပာဆိုၿပီးေက ခိုင္းပစ္ခပါေရ။ သူလည္း ယင္းနိ နိျခင္းေလာက္ေရာက္ခါ အရာ၀မ္းကြဲႏွမတေယာက္ကိုအေဖာ္ေခၚလို႔ ဆိုက္ကားတစီးကုိေခၚပ်ာလ္ မီတာယံုးကိုလားကတ္ပါေရလတ္။ ဆိုက္ကားနန္႔လားလို႔ို႔ လမ္းတ၀က္ေရာက္ေတခါ စိုးရိမ္ၿပီးေက ဆိုက္ကားသမားကုိ ထပ္ေျပာပါေရလတ္။ “မီတာယံုးကိုတေယာက္ (တေရာက္) ပို႔ေနာ္” လို႔။ ေယေက ဆိုက္ကားသမားကျပန္မီးပါေရလတ္ “ဒါဆိုရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ပို႔ေပးရမလဲ” လို႔။



ၾကာေတာ့ၾကာပါပ်ာယ္။ အကၽြန္႔အမိရန္ကုန္ကို လည္ဖို႔ေရာက္ေတခါ စ်ီးျပဳဖို႔လားပါေရ။ စ်ီးထဲေရာက္ခါ ငါးသည္မမွာ ငါးသဒိုက္တေကာင္ျမင္လို႔ ဇာေလာက္လဲမီးလိုက္ပါေရ။ ငါးသည္မက (၃၀၀) လို႔ေျပာပါေရလတ္။ ေယေက အမိကလည္း “အူး….ေယေက ေကာင္းေကာင္းတန္ေရ။ ရခုိင္မွာေတာင္ ေအေလာက္အေကာင္ဆိုေက (၅၀၀) ေလာက္အနည္းဆံုးက်ဖို႔လိ႔ိုစိုင္းစားပ်ာယ္ ယင္းငါးကုိ၀ယ္ဖို႔ေျပာလိုက္စြာနန္႔ ငါးသည္မစြာ ငါးကုိ ဇတ္ခႏွန္းယူပနာ ခ်ိန္ခြင္မွာ ဘင္းခႏွန္းထည့္လုိက္ၿပီးေက ခ်ိန္ခြင္ကလွ်ာျပန္မလာေအာင္ လက္ခလည္နန္႔ထိုးလို႔ အလီးတိထည့္ပစ္လိုက္စြာ ေမေမလည္း သူရို႕ပါးစကိုေၾကာက္လို႔ တခြန္းလည္းျပန္မေျပာ၀ံ့ခဘဲ ၀ယ္လို႔အိမ္ကိုျပန္ပါလတ္ေတခါ စ်ီးခရင္းမွာ ငါးတေကာင္တည္း တခုလည္း ထပ္၀ယ္ဖို႔မရခပ်ာယ္။ ေဖးသာကုန္လာခလို႔။

အမိမီးစြာက ယင္းငါးတေကာင္ကုိ ဇာေလာက္လဲလို႔။ စ်ီးသည္မေျပာစြာက တဆယ္သားကို ၃၀၀။ (ရခိုင္မွာက ငါးအေကာင္တစိေခ်ႀကီးေက တေကာင္ခ်င္းစီစ်ီးႏႈန္းသတ္မွတ္ေတ။ ငါးငယ္ေက တစုစီစုပနာ တစုကို မည္သည္ေလာက္ဆိုၿပီးေက ေရာင္းပါေရ။)

(ေစာသဇင္ခိုင္)
-------------

(ရကၡိတ႐ို႕ ဆံုရပ္ၿမီဘေလာ့မွ)