တခါက လင္သယ္ ကုန္းထက္ကို တနားတပိုအိပ္ဖို႔ တက္လားေရခါ၊ မယားသယ္က ငါးဖမ္းဘုတ္ကို ရီထဲခ်ပနာ ကမ္းနန္႔ အင္တန္ေခ်ေလာက္အ၀ီးမွာ ေက်ာက္ခ်ပနာ စာဖတ္နီပါေရ။
ရီကန္ေစာင့္ လံုၿခံဳေရးက ဘုတ္နန္႔ ေရာက္လာပနာ
"ဇာလုပ္ နိန္စြာပါေရလဲ" လို႔ မီးလိုက္ေတ။
"အကၽြန္ စာဖတ္နီစြာပါ"
"ေအခ်င့္ တားျမစ္နယ္ၿမီဆိုစြာကို သိပါေရလား။"
"အကၽြန္ ငါးမွ်ားနီစြာမဟုတ္ပါ။ စာဖတ္နီစြာပါ။"
"ေယေကလည္း ဘုတ္ထဲမွာ ငါးဖမ္းကရိယာ အစံုအလင္ ပါနီေရအတြက္နန္႔ အခ်ိန္မရီြး ငါးဖမ္းႏိုင္ပါေရ။ တာ၀န္အရ ဒဏ္ရိုက္ရပါဖို႔"
"စာဖတ္နီစြာကို ဒဏ္ရိုက္ပါဖို႔လား"
"ေအခ်င့္ တားျမစ္နယ္ၿမီ ျဖစ္နီလို႔ပါ"

"အကၽြန္ ငါးမွ်ားနီစြာ မဟုတ္ပါ။ စာဖတ္နီစြာပါ"
"ေယေကလည္း ဘုတ္ထဲမွာ ငါးဖမ္းကရိယာ အစံုအလင္ ပါနီေရအတြက္နန္႔ အခ်ိန္မရီြး ငါးဖမ္းႏိုင္ပါေရ။ တာ၀န္အရ ဒဏ္ရိုက္ကို ရိုက္ရပါဖို႔"
"ယင္းပိုင္ဆိုေက အကၽြန္လည္း အခင့္ကို ကာမေစာ္ကားမႈနန္႔ တိုင္ရပါဖို႔"
"ယာ မေခ်။ နင့္ကိုငါ တိုက္ေတာင္ မတိုက္သိမ့္ကာ"
"ဟုတ္ပါေရ။ ေယေကလည္း အခင့္မွာ ကရိယာ အစံုအလင္ ပါနီပါေရ။ အခင္ အခ်ိန္မရြီး စႏိုင္ေရဆိုစြာကို အကၽြန္သိနီပါေရ"
"ေကာင္းယင့္ မေခ်။ အားလံုးကို ဂရုစိုက္ပါ" ဆိုပနာ ရီကန္ေစာင့္လံုၿခံဳေရးစြာ အနားက ခ်က္ခ်င္းထြက္ၿပီးလားခပါေရ။

(စံဂိုးေအာင္)

--------------
(ရကၡိတ႐ို႕ ဆံုရပ္ၿမီဘေလာ့မွ)